تا همانند استخوان لای زخم باشیم. جنگ در شمال سوریه با این اوصاف وارد مرحله جدیدی شده است. همانطور که از چند هفته قبل مشخص شده بود دونالد ترامپ تصمیم ندارد پس از پایان داعش در رقه مأموریت نیروهای امریکایی را «پایان یافته‌» اعلام کند و آنها را بازگرداند. رکس تیلرسون وزیر خارجه امریکا صریحاً گفت نیروهای نظامی امریکا در سوریه باقی خواهند ماند تا با «تهدید استراتژیک» ایران مقابله کنند. گفته می‌شود حدود 2هزار نیروی ویژه امریکایی در مناطق شمال شرقی سوریه مستقر هستند. این مناطق عمدتاً در کنترل کردها قرار دارند. 

تقریباً اکثر ناظران بین‌المللی و حتی مقامات سابق امریکایی و نزدیک به مخالفان سوری با استناد به بافت شرایط داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی جنگ سوریه تصمیم، واشنگتن را فاقد عمق استراتژیک و محتوم به شکست ارزیابی می‌کنند.  هرچند کردها در طول یک سال گذشته با عمل کردن به عنوان نیروی زمینی امریکا مناطق تحت کنترل خود را افزایش داده‌اند و بر بعضی شهرهای مهم سوریه از جمله رقه مسلط شده‌اند اما آنها برای حفظ مناطق تحت کنترل خود با چالش‌های جدی مواجه هستند که مهم‌ترین آن بی‌اعتمادی است که عرب‌های ساکن این مناطق به کردها دارند به‌ویژه که آنها در بدو تسلط بر رقه عکس بزرگی از عبدالله اوجالان پدر معنوی و بنیانگذار حزب کارگران کردستان را در مرکز این شهر برافراشتند. علاوه بر این بعضی قبایل و شخصیت‌های عرب و کرد این مناطق روابط خوبی با دولت مرکزی دارند که باعث می‌شود دمشق از گزینه‌های بیشتری برای مقابله با اشغالگری امریکایی‌ها برخوردار شود. 

اما در صحنه ژئوپلتیک و بین‌المللی هم امریکایی‌ها و هم کردها با موانع بزرگ‌تری روبه‌رو هستند که باعث می‌شود هدف اولی برای تضعیف ایران و هدف دومی برای ایجاد منطقه خودمختار و مستقل از دولت مرکزی در سوریه ناکام بماند.  مناطق تحت کنترل کردها از شرق با عراق، از شمال با ترکیه و از جنوب و غرب با مناطق تحت کنترل دولت سوریه هم‌مرز است. مهم‌ترین مشکل امریکا در اینجا حساسیتی است که ترکیه نسبت به هرگونه قدرت‌یابی کردها در امتداد مرزهای جنوبی خود دارد و هر چقدر که حمایت امریکا از کردها افزایش پیدا می‌کند تا آنها را به وزنه‌ای برای آنچه مهار ایران می‌خوانند تبدیل کنند، شکاف آنکارا با واشنگتن بیشتر می‌شود و ترکیه زمینه مشترک بیشتری برای همکاری با ایران و روسیه پیدا می‌کند. 

تحولات این روزهای «عفرین» بیش از هر زمانی پیچیدگی این چالش‌ را در مقابل انتقام‌گیری‌های امریکایی‌ها و جاه‌طلبی‌ها کردها نشان می‌دهد. این شهر یکی از سه کانتون تحت کنترل کردها محسوب می‌شود. در حالی که دو کانتون دیگر، یعنی کوبانی و جزیره در شرق رودخانه فرات قرار دارند و نیروهای امریکایی در این مناطق مستقر هستند اما عفرین در غرب رودخانه قرار گرفته و نیروهای امریکایی در آنجا حضور ندارند.  برای مقامات ترکیه مشخص شده‌ که امریکایی‌ها نه تنها قصد پایان دادن به همکاری خود با کردها را در کرانه شرقی رود فرات ندارند بلکه قصد دارند موجودیت امنیتی در شمال شرقی سوریه تعریف کنند که هرگونه غفلت درباره آن می‌تواند به معنای جدا شدن بخشی از جنوب ترکیه باشد. ارتش این کشور پیش‌تر طی عملیاتی در جرابلس مانع از پیشروی کردها از شرق به غرب شده بود تا نشان دهد مصمم است از شکل‌گیری هر نوع موجودیت در امتداد مرزهای جنوبی خود جلوگیری کند. در واقع آنکارا بیش از تهران و دمشق از فعالیت‌های سیا در شمال شرقی سوریه نگران است به‌ویژه که اردوغان هنوز کودتای ناکام 15 جولای 2016 را از یاد نبرده است. 

حالا با حملات ترکیه، امریکایی‌ها باید از دو گزینه یکی را انتخاب کنند. اگر امریکا ساکت بنشیند و به حمایت تنها متحد خود نیاید متهم به خیانت خواهد شد و اگر بخواهد اقدامی کند آن وقت باید با متحد خود در ناتو وارد درگیری شود که عواقب آن اصلاً مشخص نیست. تا اینجای کار به نظر می‌رسد امریکایی‌ها گزینه‌ اول را انتخاب کرده‌اند و نمی‌خواهند بیش از این با ترکیه تنش داشته باشند اما معلوم نیست بحران در ادامه چگونه شکل خواهد گرفت و چه روندی پیدا خواهد کرد اما آنچه مشخص است کینه از ایران آنچنان چشم‌های مقامات امریکایی را کور کرده است که با ندیدن دشمنی دیرینه بین کردها و ترکیه خود را در موقعیتی قرار داده‌اند که در هر صورت بازنده هستند و دیر یا زود مجبور خواهند شد شمال سوریه را ترک کنند.